eerste werkdagen
Blijf op de hoogte en volg Lia
26 Maart 2014 | Kameroen, Buéa
op veler verzoek, hier al een vervolg van mijn Afrika ervaringen. Omdat ik op de laptop van Lia mbv.een dongel kan internetten, kan ik zelfs hier "thuis"op internet.
2 dagen op de surgeryward (chirurgische afdeling) heb ik achter de rug. En vanochtend een eerste open botbreuk meegemaakt. Beenbreuken komen hier bijna dagelijks voor. Dit komt doordat veel mensen op een brommer rijden, en dit in het verkeer hier echt onveilig is. Ambulances kennen ze hier ook niet, alles wordt vervoerd in gele taxis. Een taxi is een mooi woord voor een auto die bij ons al drie keer afgekeurd zou zijn, en met minstens 3845000km op de teller, ik heb er op gelet toen ik er in zat)men sjouwt het slachtoffer met gebroken been achter in de taxi en rijdt naar het zieknhis. vervolgens wordt de patient in een roestig versleten rolstoel geplaatst, waarvan zeker 1 wiel niet werkt , dus soepl rijden is er niet bij. personeel en familie ondersteunt het gebroken been, en met veel gekerm en gekreun wordt de patient op een bed gelegd.Dat bed staat niet in een onderzoekskamer of iets dergelijks, maar midden op een 8 persoons zaal, waar alle andere patienten, al dan niet etend of slapend het hele theater bekijken. Patient krijgt een infuus, en pas als hij betaald heeft, wat pijnstilling. De familie of vrienden (die altijd in grote getale meekomen), hebben dan al een startbedrag betaald voor de opname, anders kom je niet eens het ziekenhuis in.)Dan wordt besloten om een foto te laten maken van het been. Arme patient wordt weer in die gammele rolstoel gehesen,(uiteraard met veel gekreun en gekerm)en dan naar het röntgenhokje gebracht. Dat zit in een ander gebouw, dus wordt er een ritje over een hobbelig paadje gemaakt, naar het gebouwtje wat iets lager ligt. (het ziekenhuis ligt op een berg, dus je moet altijd berg op en af als je ergens naar toe wilt, goed voor de kuitspieren)na de foto weer terug naar de kamer, en dan wachten op de operatie.Het is een dagelijks tafereel volgens de collega's maar ik kijk mijn ogen uit.
Patienten wassen doen verpleegkundigen niet. Familie doet dit. Zij halen een emmertje of teiltje water uit de bron (want geen stromend water) en "wassen"de patient. Smorgens na de dagopening (prayer) maak je wel de zalen netjes voor de ronde van de arts. Lakens worden alleen verschoond als ze vies zijn. Naar mijn mening zijn alle lakens hier altijd vies, maar daar denkt men hier anders over.De was wordt allemaal met de hand gewassen en buiten kletsnat opgehangen. Ik zal foto's bijvoegen van de wasserij.Het gebeurt ook wel dat er gewoon geen lakens op voorraad zijn.
Na de ronde van de arts, ga je wonden verzorgen, of hechtingen verwijderen of controles doen bij mensen die geopereed zijn. Elk kwartier bloeddruk, pols en temperatuur meten, en aankijken of de patient al bij bewustzijn is. Geen uitslaapkamers, geen i.c, geen automatische bloeddrukmeters. Je verbaast je dat het nog zo vaak goed gaat.
Ik loop tot nu toe nog maar steeds achter iemand aan. Soms voel ik met weer een2e jaars leerling.Er wordt veel pidgonengels gesproken , een soort dialectengels,w at ik moeilijk vind om te verstaan. Soms vraag ik of ze het in gewoon engels willen zeggen.
Patienten nemen over het algemeen alles gelaten op. Sommige liggen er weken. Verpleegkundigen reageren vaak niet echt betrokken vind ik, maar wel worden er vaak grapjes gemaakt, en moet zelfs de meest stille, pijnlijke of neerslachtige patient lachen. dat is ook een manier van alles doorstaan misschien.Er komen ook poliklinsche patienten langs. vandaag bijvoorbeeld iemand met 3 abcessen die schoongemaakt moesten worden. patient had geen geld voor pijnstilling, dus het hele ziekenhuis kon horen dat hij behandeld werd.
En even voor de plegen onder ons,: dubbelcheck bij iv. medicatie? nooit.
naalden in de hoes terugstoppen; altijd.
koffiepauze?kennen ze niet. eetpauze: nemen ze niet ondanks dat er wel tijd voor is.. (de vrijwilligers kunnen wel een eetpauze nemen,en dat doen we natuurlijk.
salaris:omgerekend 150 euro pr maand. verpleegkundigen werken tot hun 50ste!!ze vinden ons dus sterk,omdat we nog werken. haha
Ja we slapen onder een klamboe. s avonds smeren we met deet. Dan is het goed te doen met de muggen. we leven buiten. Ook nu zitten we buiten. Huizen hebben geen glas in de ramen. Alleen tralies en soms gaas
Door de weeks kookt Alima voor ons. een afrikaanse vrouw die in dienst is hier. Het afrikaanse eten is lekker. zoete aardappels, gebakken bananen. rijst, vis pindasoep enz.
afrikaanse kindertjes roepen en zwaaien altijd naar ons, he whiteman!soms willen ze ons aanraken.
vandaag haren gewassen, met 2 maatbekertjes! Het water vangen we weer op. om de wc door te spoelen.We worden er steeds handiger in.
We vallen vroeg in slaap, moe van alle indrukken, maar per dag gaat het beter.
Nu stop ik er ook mee, om wat te drinken en wat te kletsen met de vrijwilligers en afrikanen die telkens even langskomen.
Morgen weer vroeg dag.
tot een volgende keer.
.
2 dagen op de surgeryward (chirurgische afdeling) heb ik achter de rug. En vanochtend een eerste open botbreuk meegemaakt. Beenbreuken komen hier bijna dagelijks voor. Dit komt doordat veel mensen op een brommer rijden, en dit in het verkeer hier echt onveilig is. Ambulances kennen ze hier ook niet, alles wordt vervoerd in gele taxis. Een taxi is een mooi woord voor een auto die bij ons al drie keer afgekeurd zou zijn, en met minstens 3845000km op de teller, ik heb er op gelet toen ik er in zat)men sjouwt het slachtoffer met gebroken been achter in de taxi en rijdt naar het zieknhis. vervolgens wordt de patient in een roestig versleten rolstoel geplaatst, waarvan zeker 1 wiel niet werkt , dus soepl rijden is er niet bij. personeel en familie ondersteunt het gebroken been, en met veel gekerm en gekreun wordt de patient op een bed gelegd.Dat bed staat niet in een onderzoekskamer of iets dergelijks, maar midden op een 8 persoons zaal, waar alle andere patienten, al dan niet etend of slapend het hele theater bekijken. Patient krijgt een infuus, en pas als hij betaald heeft, wat pijnstilling. De familie of vrienden (die altijd in grote getale meekomen), hebben dan al een startbedrag betaald voor de opname, anders kom je niet eens het ziekenhuis in.)Dan wordt besloten om een foto te laten maken van het been. Arme patient wordt weer in die gammele rolstoel gehesen,(uiteraard met veel gekreun en gekerm)en dan naar het röntgenhokje gebracht. Dat zit in een ander gebouw, dus wordt er een ritje over een hobbelig paadje gemaakt, naar het gebouwtje wat iets lager ligt. (het ziekenhuis ligt op een berg, dus je moet altijd berg op en af als je ergens naar toe wilt, goed voor de kuitspieren)na de foto weer terug naar de kamer, en dan wachten op de operatie.Het is een dagelijks tafereel volgens de collega's maar ik kijk mijn ogen uit.
Patienten wassen doen verpleegkundigen niet. Familie doet dit. Zij halen een emmertje of teiltje water uit de bron (want geen stromend water) en "wassen"de patient. Smorgens na de dagopening (prayer) maak je wel de zalen netjes voor de ronde van de arts. Lakens worden alleen verschoond als ze vies zijn. Naar mijn mening zijn alle lakens hier altijd vies, maar daar denkt men hier anders over.De was wordt allemaal met de hand gewassen en buiten kletsnat opgehangen. Ik zal foto's bijvoegen van de wasserij.Het gebeurt ook wel dat er gewoon geen lakens op voorraad zijn.
Na de ronde van de arts, ga je wonden verzorgen, of hechtingen verwijderen of controles doen bij mensen die geopereed zijn. Elk kwartier bloeddruk, pols en temperatuur meten, en aankijken of de patient al bij bewustzijn is. Geen uitslaapkamers, geen i.c, geen automatische bloeddrukmeters. Je verbaast je dat het nog zo vaak goed gaat.
Ik loop tot nu toe nog maar steeds achter iemand aan. Soms voel ik met weer een2e jaars leerling.Er wordt veel pidgonengels gesproken , een soort dialectengels,w at ik moeilijk vind om te verstaan. Soms vraag ik of ze het in gewoon engels willen zeggen.
Patienten nemen over het algemeen alles gelaten op. Sommige liggen er weken. Verpleegkundigen reageren vaak niet echt betrokken vind ik, maar wel worden er vaak grapjes gemaakt, en moet zelfs de meest stille, pijnlijke of neerslachtige patient lachen. dat is ook een manier van alles doorstaan misschien.Er komen ook poliklinsche patienten langs. vandaag bijvoorbeeld iemand met 3 abcessen die schoongemaakt moesten worden. patient had geen geld voor pijnstilling, dus het hele ziekenhuis kon horen dat hij behandeld werd.
En even voor de plegen onder ons,: dubbelcheck bij iv. medicatie? nooit.
naalden in de hoes terugstoppen; altijd.
koffiepauze?kennen ze niet. eetpauze: nemen ze niet ondanks dat er wel tijd voor is.. (de vrijwilligers kunnen wel een eetpauze nemen,en dat doen we natuurlijk.
salaris:omgerekend 150 euro pr maand. verpleegkundigen werken tot hun 50ste!!ze vinden ons dus sterk,omdat we nog werken. haha
Ja we slapen onder een klamboe. s avonds smeren we met deet. Dan is het goed te doen met de muggen. we leven buiten. Ook nu zitten we buiten. Huizen hebben geen glas in de ramen. Alleen tralies en soms gaas
Door de weeks kookt Alima voor ons. een afrikaanse vrouw die in dienst is hier. Het afrikaanse eten is lekker. zoete aardappels, gebakken bananen. rijst, vis pindasoep enz.
afrikaanse kindertjes roepen en zwaaien altijd naar ons, he whiteman!soms willen ze ons aanraken.
vandaag haren gewassen, met 2 maatbekertjes! Het water vangen we weer op. om de wc door te spoelen.We worden er steeds handiger in.
We vallen vroeg in slaap, moe van alle indrukken, maar per dag gaat het beter.
Nu stop ik er ook mee, om wat te drinken en wat te kletsen met de vrijwilligers en afrikanen die telkens even langskomen.
Morgen weer vroeg dag.
tot een volgende keer.
.
-
26 Maart 2014 - 20:28
Mettina:
Ha Lia, Wat een belevenissen allemaal. En dat terwijl je er nog maar een paar dagen bent.
Leuk om te lezen allemaal. Succes met alles en geniet ervan ! groetjes, Mettina -
26 Maart 2014 - 20:41
Mieke Parlevliet:
Hoi Lia,
Ik lees ook dagelijks de blog van mijn zusje en haar collega's in Tanzania ,verbazingwekkende gelijkenissen in de ziekenhuizen.Zij opereerde een schildklier met iemand die ergens in een donkergrijs verleden uit de verpleging kwam en nu bij een bedrijf werkt wat kunststof vaten maakt .ok personeelwas niet aanwezig op dat moment .Kinderen die op de gang of op zaal geboren worden om over de wasserij enz maar te zwijgen .wat zijn wij verwend in de ziekenhuizen .Wachten is hier ook niet ons sterkste punt daar worden ok's soms dagen uitgesteld.geniet van al het wonderlijke wat je meemaakt en van de natuur daar.Groeten Mieke -
26 Maart 2014 - 20:48
Joost:
Prachtig verhaal Lia. Denk je er aan om wel het VMS programma in ere te houden? Kwetsbare ouderen,valrisico, delier, screening voedingstoestand, enz.... ;)
Je had wel wat bij kunnen verdienen met een paar doosjes morfine in je handbagage!
Groetjes
Joost -
26 Maart 2014 - 21:02
Annemarie:
Ha Lia, wat gaaf om je verhalen te lezen, stukje mee te beleven... Heftig, maar heel interessant. Wens je nog een gezegende tijd daar en hoop dat je van alle indrukken veel leert en geniet! Heel veel succes en lieve groetjes van Annemarie en ons allemaal! -
26 Maart 2014 - 21:29
Henk:
Hoi Lia,
Je bent je roeping als romanschrijver echt misgelopen! Je ziet het allemaal voor je wat je beschrijft en af en toe voel je dan een akelige rilling over je rug. Maar het zal tegelijk hartstikke leuk zijn om zo een maand te leven onder zo totaal andere omstandigheden.
We blijven je volgen! Veel succes en liefs van ons,
Annemieke en Henk -
26 Maart 2014 - 21:31
Hanna:
Hoi Lia,
Ik heb net je verslagen zitten lezen, wat een verschil met het van weel, en andere ziekenhuizen zeg! Een ware cultuurschok.
En waarschijnlijk zijn de mensen daar nog tevreden ook. En wij hier maar klagen.
En ja , dat je moe bent van al die indrukken kan ik begrijpen, het is zo ze het zeggen een wereld van verschil.
Succes en heel veel lieve groeten van: Hanna+fam. -
26 Maart 2014 - 21:32
Hanna:
Hoi Lia,
Ik heb net je verslagen zitten lezen, wat een verschil met het van weel, en andere ziekenhuizen zeg! Een ware cultuurschok.
En waarschijnlijk zijn de mensen daar nog tevreden ook. En wij hier maar klagen.
En ja , dat je moe bent van al die indrukken kan ik begrijpen, het is zo ze het zeggen een wereld van verschil.
Succes en heel veel lieve groeten van: Hanna+fam. -
26 Maart 2014 - 21:39
Florida:
Hoi Lia,
zo te horen ben jij helemaal thuis daar: jij bent ook al zo'n grappenmaker. Leuk om te lezen!
Ik ben niet zo dol op ziekenhuizen, maar nu ik jouw verslag lees, ga ik morgen direct naar het St Jansdal om een rondje te maken en blij om me heen te lachen: wat hebben we het toch fijn hier. En dan snuif ik gelijk even aan de lakens en zal ik de verpleegkundigen er op attenderen dat ze ze echt niet hoeven te verschonen. Van een deskundige heb ik geleerd dat al te schoon ook helemaal niet goed is: 'melkflesje van Rik uitkoken? nee joh, goed voor de weerstand' :-)
Succes en plezier! Florida
-
26 Maart 2014 - 22:19
Pa:
Dag Lia
Wat een land en wat een armoe. Als je ook wat krijg daar ben je nog niet jarig.Maar ze weten niet beter en dan aanvaard je het maar.Het lijkt mij ook moeilijk voor jou als je weet hoe het moet en dan ziet hoe het daar gaat.Gaat het daar ook niet wat vaker mis of kunnen ze een stootje meer verdragen als wij.Pas maar op je zelf want je ben die levens omstandigheden van daar ook niet gewend.
Het is steeds weer een verrassing wat er in het volgende verslag staat maar beter zal het wel niet worden.
De ervaring die je daar opdoet zal je in Dirksland zeker niet kunnen gebruiken.
Wij wensen je toch prettige dagen toe en ook veel plezier met de collega s
Succes pa en ma -
26 Maart 2014 - 22:33
Corina:
Hoi Lia, erg leuk om je belevenissen te lezen. Wat een verschil met ons hè. ..Ik wens je ondanks de slechte werkomstandigheden veel werkplezier en mooie ervaringen toe. Groeten, Corina -
26 Maart 2014 - 23:56
Lotte:
Zo herkenbaar! Geweldig verhaal! Van de week zag ik nog een leuk stuk over kameroen op tv bij 3 op reis samen met Dorien. Misschien leuk om later nog terug te kijken (het Internet zal daar vast te sloom zijn voor uitzending gemist) dat pidgen englisch is inderdaad onverstaanbaar, maar daar staat natuurlijk wel tegenover dat je af en toe even in het nederlands met lia kan praten en dat verstaat dan helemaal niemand. Geniet er maar zo veel mogelijk van daar! -
27 Maart 2014 - 09:56
Jolanda:
Lieve Lia,
Wat een herkenning!!! Ja zo gaat dat. Zo ging het ook bij Ria en Eric in het ziekenhuis in Foumban, waar Jan en ik in 1987 op bezoek gingen. De gelatenheid van de patienten, de familie die hen verzorgd en bij hen slaapt, soms onder het bed! En de familie die ter plekke kookt voor de patient..........
Succes hoor.
Liefs Jolanda -
27 Maart 2014 - 10:03
Wil En Gerard Kaai:
Hoi Lia, Jouw artikelen maken ons bijna tevreden met de toestanden hier maar ze zijn heel leuk om te lezen. We wensen je hartstikke veel strekte met alles. Wil en Gerard Kaai -
27 Maart 2014 - 11:10
Madelon:
Hoi, echt een totaal andere wereld zeg! Geniet van alle ervaringen die je opdoet! -
27 Maart 2014 - 11:15
Carla Van Den Ouden:
Hallo Lia, nou jij maakt wat mee zeg! Een echte cultuur schok. Daar is Jakarta nog luxe bij. Maar wel geweldig om mee te maken. Ik vind het erg leuk om je reis verslagen te lezen, ik zie het helemaal voor me. Hou je taai daar en geniet ervan! Groetjes Carla vd Ouden -
27 Maart 2014 - 13:28
Lia:
Lieve Lia,
je bent een kanjer!
wat leuk om je whereabouts op deze manier te kunnen volgen. ga zo door: daar met je werk en op je blog!
lieve groet
Ans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
