even familie bellen, dat we wat langer blijven....
Blijf op de hoogte en volg Lia
14 April 2014 | Kameroen, Buéa
Nee, zijn die 4 weken nu al bijna om?Dat kan toch niet. jullie moeten naar huis bellen, en zeggen dat je nog langer blijft! Je zit er nu net lekker in! Het is zo gezellig met jullie!We gaan jullie zo missen!
Het zijn zo maar wat uitspraken die we vandaag te horen kregen.Onze laatste week is aangebroken, en dat geven we zo hier en daar maar even door.Zowel patienten als collega`s vinden het echt jammer. En wij aan één kant natuurlijk ook. Wat zullen we ze missen de mensen van hier. Hun hartelijkheid, en openheid, hun geduld en tevredenheid. Hun mooie lach, hun taal , hun geur,de mooie kleding, teveel om op te noemen.
Maar als we uitleggen dat we het ook heel fijn vinden om onze kinderen weer te zien (jaaaa zin in!!) en onze familie, en dat we toch ook in Nederland weer aan het werk moeten, hebben ze daar volledig begrip voor.
Hoe zal het zijn om over een paar dagen weer een eigen huis te hebben , met stromend water, koud en warm,een w.c die je kunt doortrekken, een douche, een wasmachine, stroom, internet,een auto, suoermarkten met een overvloed aan eten?Een schone keuken, zonder beestenboel wat we hier nogal een stegen kwamen (muizen, kakkerlakken, gekko`s,) het was altijd weer een verassing.En oh, ja, geen muggenbulten meer!!
ik ben heel benieuwd, verheug me echt op bepaalde dingen.Ho lang zal ik me er bewust van zijn, dat wij zo'n overvloed hebben?Ik hoop heel lang.
De ervaring zal in elk geval altijd blijven.
Vandaag hadden we weer een voorproefje van de regentijd. urenlang regen, en temperaturen dalend tot 22 graden (heerlijk) Regelmatig werd e vanmorgen gevraagd of ik toch niet een trui of een vest moest aantrekken.(zelf liepen de collega's rond met dikke koltruien) Had ik het
niet koud? Ik zou nog kou vattenZo moest ik toch niet rondlopen, met alleeen een uniform aan!.Ik gaf aan dat ik deze temperatuur heerlijk vond
om in te werken. Dat konden ze niet begrijpen.
Na werktijd was het weer droog, en nu zitten we weer in de zon. In juni, juli en augustus,als de regentijd echt is begonnen, heb je hier soms dagenlang hoosbuien.
Veel mensen wonen in een soort krotjes. Het schijnt daar regelmatig flink in te regenen, of er waait weer een stuk golfplaten dak weg.De weinige bezittingen die mensen dan hebben zijn allemaal kapot of nat.
Tijdens regendagen zijn de toch al schaars aanwezige lakens in het ziekenhuis helemaal bijna niet te krijgen. de was kan dan niet buiten opgehangen worden, en hangt binnen in de wasserij) lees een donker betonnen ruimte met een paar bakken erin voor de was. met kan wat lampen aandoen om de was te drogen (als er stroom is) maar het drogen duurt dan echt lang. Er wordt dan iets minder nauw gekeken met lakens verschonen. Een bed 2 dagen gebruikt, maar de lakens zien er nog redelijk uit? nou gebruik nog maar een keertje...
Men gaat heel zuinig om met alle materialen. (kunnen we nog veel van leren) pleisters worden op maat van een grote rol geknipt. Hou je een stukje over, wordt het bewaard. Na een injectie wordt een mini stukje watje gebruikt, alles wat bruikbaar is, wordt bewaard en nooit weggedaan. Steriel materiaal, wordt per kleine beetjes gebruikt. Er wordt wat dat betreft echt netjes gewerkt, en met aandacht.
Soms wordt je er ook wel eens moe van. In het kantoortje van de kraamafdeling staat een stoel (hout en recht natuurlijk) waarvan de zitting helemaal kapot is. Je zakt er bijna door. De stoel wordt elke dag wat verschoven, ja er moet iets aan gebeuren, maar elke dag wordt hij toch weer gebruikt. Niemand die hem repareert of vervangt.
Vandaag heb ik weer uitgebreid kunnen kletsen met een paar kraamvrouwen. Ik vraag dan hoe en waar ze wonen, hoe hun gezin er uit ziet, en wat ze van het ziekenhuis vinden. dat is heel leuk , om hun verhalen te horen. Het ziekenhuis vinden ze heel goed, schoon(!??) en ze vinden dat ze goede zorg krijgen.
Zodra ze thuis zijn, moeten ze weer volledig aan de gang, maar als ze zich sterk genoeg voelen, vinden ze dat prima.
Oh ja, over de sterkte van de vrouwen (om over de mannen maar helemaal te zwijgen)daar kan ik ook jaloers op zijn. Zij dragen met gemak een jerrycan met 20 liter water aan 1 arm, en dan ook nog een 15 liter emmer op hun hoofd. (lia en ik moeten de jerrycan met zijn 2en dragen)als zij een dweil uitwringen (dat doe je hier nogal eens), of de was, dan is deze ook echt droog.Bij ons druipt het wasgoed wat we met de hand gewassen hebben.En na 2 emmers water halen en een stukje de berg op sjouwen, moeten we natuurlijk ook even pauze houden.
Het is mooi om t zien dat kinderen dit al van jongs af aan leren. Zodra ze kunnen lopen, moeten ze meehelpen water dragen. Alle broers en zusjes achterelkaar aan. Een mooi gezicht!
Voor vandaag weer genoeg gekletst. misschien schrijf ik er nog 1 na deze (als aan alle voorwaarden voor het schrijven van een blog op de laptop, kan worden voldaan.)
Waarom jullie niet meer automatisch een mail krijgen bij een nieuw bericht weet ik niet. We hebben er ons met meerdere personen over gebogen maar kwamen er niet uit. Nou ja, wie zin heeft kijkt en leest maar.
Daaaag.
Het zijn zo maar wat uitspraken die we vandaag te horen kregen.Onze laatste week is aangebroken, en dat geven we zo hier en daar maar even door.Zowel patienten als collega`s vinden het echt jammer. En wij aan één kant natuurlijk ook. Wat zullen we ze missen de mensen van hier. Hun hartelijkheid, en openheid, hun geduld en tevredenheid. Hun mooie lach, hun taal , hun geur,de mooie kleding, teveel om op te noemen.
Maar als we uitleggen dat we het ook heel fijn vinden om onze kinderen weer te zien (jaaaa zin in!!) en onze familie, en dat we toch ook in Nederland weer aan het werk moeten, hebben ze daar volledig begrip voor.
Hoe zal het zijn om over een paar dagen weer een eigen huis te hebben , met stromend water, koud en warm,een w.c die je kunt doortrekken, een douche, een wasmachine, stroom, internet,een auto, suoermarkten met een overvloed aan eten?Een schone keuken, zonder beestenboel wat we hier nogal een stegen kwamen (muizen, kakkerlakken, gekko`s,) het was altijd weer een verassing.En oh, ja, geen muggenbulten meer!!
ik ben heel benieuwd, verheug me echt op bepaalde dingen.Ho lang zal ik me er bewust van zijn, dat wij zo'n overvloed hebben?Ik hoop heel lang.
De ervaring zal in elk geval altijd blijven.
Vandaag hadden we weer een voorproefje van de regentijd. urenlang regen, en temperaturen dalend tot 22 graden (heerlijk) Regelmatig werd e vanmorgen gevraagd of ik toch niet een trui of een vest moest aantrekken.(zelf liepen de collega's rond met dikke koltruien) Had ik het
niet koud? Ik zou nog kou vattenZo moest ik toch niet rondlopen, met alleeen een uniform aan!.Ik gaf aan dat ik deze temperatuur heerlijk vond
om in te werken. Dat konden ze niet begrijpen.
Na werktijd was het weer droog, en nu zitten we weer in de zon. In juni, juli en augustus,als de regentijd echt is begonnen, heb je hier soms dagenlang hoosbuien.
Veel mensen wonen in een soort krotjes. Het schijnt daar regelmatig flink in te regenen, of er waait weer een stuk golfplaten dak weg.De weinige bezittingen die mensen dan hebben zijn allemaal kapot of nat.
Tijdens regendagen zijn de toch al schaars aanwezige lakens in het ziekenhuis helemaal bijna niet te krijgen. de was kan dan niet buiten opgehangen worden, en hangt binnen in de wasserij) lees een donker betonnen ruimte met een paar bakken erin voor de was. met kan wat lampen aandoen om de was te drogen (als er stroom is) maar het drogen duurt dan echt lang. Er wordt dan iets minder nauw gekeken met lakens verschonen. Een bed 2 dagen gebruikt, maar de lakens zien er nog redelijk uit? nou gebruik nog maar een keertje...
Men gaat heel zuinig om met alle materialen. (kunnen we nog veel van leren) pleisters worden op maat van een grote rol geknipt. Hou je een stukje over, wordt het bewaard. Na een injectie wordt een mini stukje watje gebruikt, alles wat bruikbaar is, wordt bewaard en nooit weggedaan. Steriel materiaal, wordt per kleine beetjes gebruikt. Er wordt wat dat betreft echt netjes gewerkt, en met aandacht.
Soms wordt je er ook wel eens moe van. In het kantoortje van de kraamafdeling staat een stoel (hout en recht natuurlijk) waarvan de zitting helemaal kapot is. Je zakt er bijna door. De stoel wordt elke dag wat verschoven, ja er moet iets aan gebeuren, maar elke dag wordt hij toch weer gebruikt. Niemand die hem repareert of vervangt.
Vandaag heb ik weer uitgebreid kunnen kletsen met een paar kraamvrouwen. Ik vraag dan hoe en waar ze wonen, hoe hun gezin er uit ziet, en wat ze van het ziekenhuis vinden. dat is heel leuk , om hun verhalen te horen. Het ziekenhuis vinden ze heel goed, schoon(!??) en ze vinden dat ze goede zorg krijgen.
Zodra ze thuis zijn, moeten ze weer volledig aan de gang, maar als ze zich sterk genoeg voelen, vinden ze dat prima.
Oh ja, over de sterkte van de vrouwen (om over de mannen maar helemaal te zwijgen)daar kan ik ook jaloers op zijn. Zij dragen met gemak een jerrycan met 20 liter water aan 1 arm, en dan ook nog een 15 liter emmer op hun hoofd. (lia en ik moeten de jerrycan met zijn 2en dragen)als zij een dweil uitwringen (dat doe je hier nogal eens), of de was, dan is deze ook echt droog.Bij ons druipt het wasgoed wat we met de hand gewassen hebben.En na 2 emmers water halen en een stukje de berg op sjouwen, moeten we natuurlijk ook even pauze houden.
Het is mooi om t zien dat kinderen dit al van jongs af aan leren. Zodra ze kunnen lopen, moeten ze meehelpen water dragen. Alle broers en zusjes achterelkaar aan. Een mooi gezicht!
Voor vandaag weer genoeg gekletst. misschien schrijf ik er nog 1 na deze (als aan alle voorwaarden voor het schrijven van een blog op de laptop, kan worden voldaan.)
Waarom jullie niet meer automatisch een mail krijgen bij een nieuw bericht weet ik niet. We hebben er ons met meerdere personen over gebogen maar kwamen er niet uit. Nou ja, wie zin heeft kijkt en leest maar.
Daaaag.
-
14 April 2014 - 21:48
Coby:
Hoi Lia, nieuwsgierig kijk ik steeds of er weer iets geschreven staat van je. Wat een boeiende verhalen en wat leuk om te lezen, wat wij van hen kunnen leren. Als ik het zo lees, dan kunnen ze met weinig veel meer dan wij. Misschien ga je het machineloos werken juist wel missen :-). Ik kijk ernaar uit je weer in levende lijve te spreken straks, maar nu eerst nog maar genieten van de tijd die je daar nog bent. Groetjes -
15 April 2014 - 09:58
Wilma Korthals:
Hoi Lia,
Ik heb met plezier in je blog gelezen! Hoor het nog wel verder als je weer thuis bent. Ik wens je een goed afscheid en een goede thuisreis. Tot gauw.
Liefs, Wilma. -
15 April 2014 - 17:35
Jeannekejonker:
Hoi Lia,
Wat een leuke verhalen weer, ik lees ze met veel plezier!
En wat gaat het snel allemaal, alweer bijna terug naar huis! Dat zal ook weet heerlijk zijn!
Op het werk kunnen we weer gezellig bijkletsen!
Doe voorzichtig op de terugreis en tot snel!
X Jean
-
15 April 2014 - 20:23
Annemarie:
Hoi Lia,
als ik je verhalen lees, leef ik gelijk een stukje met je mee! Echt mooi, hoe je alles beschrijft. Wat een totaal andere wereld. Voor de laatste dagen nog veel (werk)plezier! Ik wens je een goede thuisreis en een behouden aankomst. Tot h@res, groetjes van Annemarie en de andere Bikkers. -
16 April 2014 - 16:35
Mattie:
Ha Lia,
Ik dacht even oooh ze gaan echt langer blijven...
Maar toch naar huis met een overvolle rugzak aan indrukken en ervaringen!
Ik ben wel een heel klein beetje " jaloers " hoor op zo'n geweldige ervaring maar wie weet komt mijn tijd daarvoor ook nog eens he!
Geniet nog van je laatste dagen en sterkte met afscheid nemen!
Goede thuisreis en idd benieuwd na hoelang je weer aan alle westerse luxe gewend bent!
Snel maar een wandelingetje " plannen".
Hartelijke groet, Mattie -
16 April 2014 - 16:42
Jolanda:
Lieve Lia,
Geweldig weer twee lange blogs van jou!
Dapper dat je een poging wilde wagen om de Mount Cameroun te beklimmen. Een hele onderneming, jammer dat het uiteindelijk niet is gelukt, maar als je niet fit bent is het niet te doen.
Onvoorstelbaar dat je avonturen in Cameroun bijna ten einde zijn. De tijd vliegt!
Leuk dat je ons hebt laten meegenieten van je verhalen, die ook bij ons zoveel herinneringen omhoog brengen. Ik hoop dat je nog een paar fijne laatste dagen hebt en wens je alvast een hele goede reis terug.
Liefs Jo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
